این گفت‌وگو تصویری دقیق از ظرفیت‌ها و موانع موجود در مسیر توسعه مکران ارائه و به این پرسش‌های بنیادین پاسخ می‌دهد که آیا مکران در شرایط فعلی، ظرفیت تبدیل شدن به پایتخت سیاسی یا اقتصادی کشور را دارد یا نه؟ و فارغ از بحث پایتخت شدن منطقه مکران، توسعه‌پذیری آن چقدر است؟ پرسش‌هایی که در دل خود، سنجشی دوباره از کیفیت برنامه‌ریزی منطقه‌ای، سیاست‌های توسعه‌ای و نقش دولت در تسهیل یا توقف پروژه‌های کلان را نیز به همراه دارد.
حیدری رنجبر به پنج چالش اصلی در مکران شامل عدم دسترسی کافی به زیرساخت‌های حمل‌ونقل به‌عنوان پیش‌نیاز اصلی توسعه، عدم برخورداری از مواهب حقوقی و اقتصادی منطقه آزاد، کمبود خدمات عمومی، عدم‌ارائه مشوق‌های موثر به بخش خصوصی برای مشارکت پایدار در پروژه‌های این منطقه و در نهایت تلاطم در بازار مسکن این منطقه که منجر به افزایش حاشیه‌نشینی و بر هم خوردن تعادل اجتماعی در مکران شده است، اشاره می‌کند. او همچنین از دشواری‌های طبیعی توسعه در یک منطقه گرمسیر سخن می‌گوید؛ اما در عین حال معتقد است الگوهایی وجود دارد که بر اساس آنها می‌توان قطار توسعه را به ایستگاه مکران روانه کرد؛ همان‌طور که در جزایری مثل کیش و قشم چنین شد. این الگوها اما بر پایه سیاست‌های تدریجی باید طراحی و پیاده شود، نه اقدامات دفعی و به قول برخی، بولدوزری.
لیست
اول
دوم
سوم
چهارم
به گزارش «دنیای اقتصاد»، منطقه ساحلی مکران سال‌ها پیش از اینکه به عنوان گزینه پایتخت آینده ایران مطرح شود، به عنوان یکی از ظرفیت‌های توسعه مورد توجه قرار گرفت؛ اما با گذشته سه دهه از عزم اولیه برای توسعه در این منطقه، هنوز می‌توان مکران را به‌عنوان یکی از بکرترین پهنه‌های سرزمینی کشور معرفی کرد که رد توسعه در آن بسیار کمرنگ است و تا تجهیز به حداقل زیرساخت‌های لازم برای پایتخت شدن، فاصله زیادی دارد.
